Categorieën
tv

Acting by leaning

So far two episodes of Stephen Poliakoff’s Close to the Enemy have been broadcast. Tonight BBC 2 will show episode 3, of a total of seven. Up till now, the actor we’ve seen most of is Jim Sturgess. In his role as intelligence officer Callum Ferguson, his task – and not an easy one – is to ‘turn’ Dieter Koeler (August Diehl), a German engineer, into working for the British on a jet engine.

Eager to go on leave, ‘rather overdue’ after the Second World War has ended, Ferguson is certain he can handle his task, which comes in handy, since he is only given three weeks to do it. Ferguson is pretty full of himself and arrogant throughout. (At least, I hope it is part of the role Jim Sturgess plays, and that it is not the actor’s personality shining through.) Sturgess developed his own technique: acting by leaning. Whether it is a doorpost or a pillar, we rarely see him standing straight.

I made a collage of photo’s I took from my television screen, while playing the first two episodes. Stills are taken in chronological order.

jim-sturgess-leaning-ctte

Would it be contagious? Or does it run in the family? See how Victor Ferguson (Freddie Highmore) is waiting in the hotel lobby for his brother Callum.

2016-11-24_16-17-43_jt

Categorieën
cultuur tv

Lucy, ward

Stephen Poliakoff is renowned for television series with intricate relationships between the characters. I may have discovered an extra layer in the first episode of Close to the Enemy. It happened when I saw the credits, where the first name on the list was Lotte Koehler played by Lucy Ward. Now, it so happens that there was also a character named Lucy, played by Ciara Charteris. She is introduced by Alfred Molina in his role as Harold Lindsay-Jones with the words ‘This is my ward, Lucy.’

close-to-the-enemy-lucy-ward

Obviously a coincidence. But a nice one.

Categorieën
cultuur tv

Close to the Enemy

close-to-the-enemy-dieter-koehler-august-diehl
August Diehl in de rol van Duitse wetenschapper Dieter Koehler

Ik begin niet graag aan een tv-serie. Stel dat-ie goed is, dan wil je alle afleveringen zien. Zit je weer uren voor de televisie. De beslissing wel-of-niet-kijken wordt makkelijker als de serie niet zo lang duurt. Dat is het geval bij Close to the Enemy, niet meer dan zeven afleveringen. Gemaakt door een van de beste scenarioschrijvers en regisseurs die Engeland kent: Stephen Poliakoff.

In Nederland is Poliakoff weinig bekend, en dat is onbegrijpelijk. Hij maakt tv van hetzelfde niveau als bijvoorbeeld Dennis Potter. Die bracht jaren geleden met The Singing Detective televisie van ongekende klasse. Zijn (Potters) Pennies from Heaven was trouwens ook niet mis. Terug naar Poliakoff. Hij draait al een tijdje mee, want geboren in 1952. Mijn liefde voor zijn werk kwam toen ik zijn fantastische Shooting the Past zag. Daarna volgden onder andere het net zo geweldige Perfect Strangers en The Lost Prince. Ook Joe’s Palace mag er wezen.

close-to-the-enemy-callum-ferguson-jim-sturgess
Kapitein bij de Inlichtingendienst Callum Ferguson, gespeeld door Jim Sturgess

Behalve enkele trailers heb ik nog niks gezien van Close to the Enemy. Afwachten dus, of het wat wordt. Het verhaal speelt zich af aan het eind van de Tweede Wereldoorlog als Lotte en haar vader Dieter in Engeland aankomen. De Britse geheime dienst probeert de recent gevangen genomen Duitse wetenschapper Dieter over te halen zijn kennis in te zetten om een vliegtuigmotor te ontwikkelen. Tegelijkertijd werkt de afdeling Oorlogsmisdaden aan het voor het gerecht brengen van mensen die hun straf hebben ontlopen.

Donderdag 10 november 2016 is de eerste van zeven afleveringen, BBC 2, 22.00-23.00 uur (herhaling: zaterdag 12-11-2016 00.00-01.00 uur, dat is dus de nacht van vrijdag op zaterdag).

Categorieën
koken moestuin tv

Tranen in de ogen van de lekkerste groentjes

De leukste televisie van het moment is Het goeie leven, te zien op één, of wat we vroeger België 1 noemden. Het is onmogelijk niet in een goede, pardon: goeie stemming te komen van dit in afleveringen uitgezonden programma. Ieders humeur knapt beslist op bij het zien van deze allervriendelijkste, gepassioneerde wedstrijdjes moestuinieren en koken.

Op een idyllisch plekje, een stuk grond achter een klooster in Drongen, net ten westen van Gent, legden zes koppels moestuinen aan om een variëteit aan groenten te kweken. Alles ecologisch.

Iedere week moet ook een maal gekookt worden met die zelfgekweekte groente, zo lekker mogelijk en op vuur, want gas of elektra ontbreekt. Die maaltijden worden beoordeeld door presentator en verwoed tuinier Wim Lybaert en iedere week een andere Vlaamse chefkok. Lybaert is een levensgenieter en kan ontroerd raken van een lekker maal, en smullen van de ‘groentjes’.

Je kunt als deelnemer wel winnen, maar niet verliezen. Iedereen mag gewoon blijven tot het eind. En dat maakt het programma zo aardig: twaalf sympathieke mensen die elkaar wat gunnen, twee aan twee geselecteerd uit liefst zevenhonderd. Voor de mooiste en vooral smakelijkste groente krijgt het winnende stel een riek, voor het beste eten een vork.

Leef mee met lerares Elise en postbode Paul, grote en kleine Bart, wildplukkers Peter en Tine, zussen Lut en Lieve, pottenbakkers Bert en Dirk (die ook nog speciaal borden en pannen bakken voor de diverse gerechten), en de jonkies Glen en Paulien.

Ook al heb je al zes afleveringen gemist: kijk toch maar. Met een beetje geluk koopt de Nederlandse publieke omroep de hele serie aan en zendt die dan voorafgaand aan het nieuwe tuinseizoen uit, zodat ook heel Nederland kan genieten en het grasveld achter omspit en sla, bonen of tomaten aanplant.

 

Categorieën
cultuur taal tv

Landelijk

Gisteravond was Dorsvloer vol confetti op tv, een film naar het gelijknamige boek van Franca Treur. Goeie film en origineel inkijkje in de wereld van een protestantse samenleving in Zeeland.

Het is het verhaal van een meisje op een boerderij. En dat is nou het aardige, de hoofdpersonen worden gespeeld door acteurs met landelijke achternamen, geheel bijpassend:

  • Dochter, Hendrikje Nieuwerf – nieuw erf
  • Moeder, Suzan Boogaerdt – boomgaard
  • Vader, Steven van Watermeulen – watermolen
Categorieën
animatie tv

Sarah & Eend

Miljoenen minuten misselijkmakende middelmatigheid terroriseren tere kinderzielen met armzalige animatiefilmpjes. Maar je hoeft je kinderen natuurlijk niet te trakteren op Disney en Nickelodeon, waar animatie is als appelsap: een zoethoudertje. Op NPO 3, bij Zappelin, kun je kijken naar Sarah & Eend. Altijd verrassend en verrassend goed. Sarah beleeft avonturen, heel gewone avonturen en heel bijzondere, samen met haar eend. De eend kwaakt (het is een eend, eenden praten niet). De tas en de paraplu praten wel. De sjalotten zingen.

Vandaag met een rozemeter. Die meet hoe roze je bent. Een vriendinnetje, een niet-zo-roze vriendinnetje scoorde eerst niet goed. Toen schreeuwde ze ‘ROZE!’. De meter ging omhoog. Sarah kwam een heel eind, zeker toen ze een dansje deed. De flamingo won, staande op één poot.

Leuk om te zien ook, want – hoewel er een computer aan te pas is gekomen – ziet het er niet gladgestreken uit. Niet nep-3D, maar gelaagd 2D. De stemmen zijn heel plezierig, zowel van de verteller en van Sarah. De verteller is zoals alle vertellers buiten beeld, en ook niet aanwezig als levend karakter in de serie. Maar – uniek – Sarah hoort wel wat de verteller zegt en reageert daar ook op. De verteller stelt vragen en komt met vriendelijke suggesties.

De serie is geschreven door Sarah Gomes Harris en Tim O’Harris. Zoals alle goede animatie: niet alleen voor kinderen. Volgens Wikipedia heeft het zelfs ‘een grote aanhang onder volwassenen’ (met de vermanende oproep ‘referentie gewenst’).