Kaalgevreten hosta’s, alsof je vitrage in je tuin hebt staan, ik had er niet zoveel last van. Een beetje geknabbel en dat was het. Vlinders zag ik net zo graag als ieder ander en als rups zag ik ze zelden. Spuiten met gif of strooien met slakkenkorrels, nee, daar doe ik niet aan. En toen begon ik dit jaar met moestuinieren. Op kleine schaal, twee verhoogde bedden in de vorm van twee zelfgemaakte moestuinbakken.
Ik spuit nog steeds niet, en dat ga ik ook niet doen. Maar maatregelen bleken nodig, want de rucola, de paksoi en de net gezaaide sperziebonen verdwenen in naaktslakkenmagen, terwijl het koolwitje zich uitleefde op de broccoli. Ik ging ’s avonds met een mijnwerkerslamp (een zaklamp met een elastieken band) op mijn hoofd de tuin in en verzamelde de slakken in een leeg margarinekuipje. Dan, hup, dat kuipje in het vriesvak en ’s ochtends konden de slakkenklompjes op de composthoop. Dat werkte prima.
En de rupsen van het koolwitje, ach, volgend seizoen doe ik een netje over de koolgewassen en dan is dat probleem ook opgelost. Maar waar ik niet op had gerekend, was dat koolwitjes niet eenkennig zijn. De broccoli stond er zo treurig bij, zo kaalgevreten, dat de planten op de composthoop gingen. Toch bleef het koolwitje rondfladderen. Toen M. de rucola opnieuw zaaide, niet in de moestuinbakken maar in potten, om mij het slakkenverzamelen te besparen, heeft dat koolwitje dat goed gemerkt (en ik iets te laat). Want aan de onderkant van zo ongeveer ieder blaadje legde de vlinder minuscule eitjes, en uit die minuscule eitjes kropen piepkleine rupsjes in exact dezelfde groene kleur als het blaadje. Die piepkleine rupsjes hebben een reuzehonger, voor mij bleef voorgekauwd eten over. Dus in plaats van in een handomdraai slakken te verzamelen, moest ik nu heel nauwgezet eitjes wegvegen. Dat werkt gelukkig wel.
Waarom die slakken in de vriezer? Tja, het zijn flinke beesten en erop gaan staan vind ik akelig voor die beesten en bovendien een smeerboel. Van kreeften weet ik dat een vriesdood gezien wordt als ‘humaan’. De term vind ik raar, maar het principe goed, zijnde een enorme verbetering ten opzichte van levende beesten in kokend water gooien. Wat goed is voor kreeften – waarbij ‘goed’ natuurlijk ‘minst slecht’ is, moet goed zijn voor slakken.